hüzünlü dualarım vardı benim...

            

                                                               

                                                    

  Bir yanımız hep  hüzün!

    Bir yanımızda hep sevda!

Bir yanımız hep umut!

    Bir yanımızda hep dua....

Bir tutam hüzünle başlar aslında her şey ve bir tutam dua ile devam eder durduraksız..

ve hüzünlü dualarla çıkılır yola..

....

Anlamasak da hüzünlü dualardır bizi biz yapan...Sevdalardır vuslatı hatırlatan ..ki Aşk-ı İlahi'ye kavuşmadır dua.

Bir güle dokunmaktır usulca,  ya da umuda yolculuk etmek,  kalbine doldurduğun bir avuç sızıyla beraber...  Gökkuşağındaki renklere tutunup elini uzatmak bulutlara doğru ve kaybolmak bulutların arasında... sonsuza kadar  kalakalmak öylece...

Belki de bir kuşun kanadına yaslanmak ve gökyüzünün maviliğine koşmak, ardına bile bakmadan..

kadife ıslıklı bir selam uzatmak; okyanusun maviliklerinde korkuya yatmış düşlere..

Dipsiz kuyulardan taaa güneşin ışığına halat bağlamak gecenin bir yarısında....seslenmek bir uçurumun kenarından avazın çıktığı kadar; dağlardan kopup gelen  çığlara aldırmadan...

Gökyüzünde rüzgarla yarış yapan kuşları anlamak ve özlemek yağmuru...ve yağmur sonrası kaybolmak toprağın o dayanılmaz kokusunda..yarışmak uçurtmalarla kendinden emin; ben de varım diye !

Ya da bir su damlasının akması gibidir dua; tenhalarda kalmış solmuş  kurumuş bir güle can verir gibi.. yürek yangınlarına sürülmüş bir merhem misali gibidir yada dua..

Uzanan bir el gibi, çok uzaklardan;  anne şefkati kadar sıcak, duygulu..masum..

belki de bir aşkdır dua; karşılıksız seveni bilmek ve kalbini koymak ortaya  ve acıların aslında hiç de acı vermediğini  anlatmak yüreğine ya da..

Ya da bir kaçıştır dua.. uzaklaşmak yalancı sevdalardan ölesiye...

Bir vasıta belki de sonsuzluğa uzanan  ve kapıları aralayan...

Ya da susalım artık...susmaktır belki  de dua.

anlatmaya ne hacet...sustum..!  

Ve kapadım gözlerimi artık, alışılmış yalnızlıklara ve alışılmış sevdalara..

sonrası mı?..

sonrası  bir rüya alemi ..

bir avuç hüzme..

bir düş damlası...ve

bir kelebek hafifliği...

ya da bir parça fasl-ı  kelam ..

geceler..gündüzler..umutlar ..sevdalar..aşklar..mevsimler..

yıllar..aylar..hüzünler..pişmanlıklar ve yalnızlıklar...

 Hep bize dair, bizle yaşayan ve bizle son  bulan...

Bir hiç gibi yaşamak ve bir hiç olduğunu anlayabilmektir dua...

Dedim ya;

Bir yanımız hep hüzne bakarken buğulu gözlerle..

Bir yanımız hep ağlaşadurur umutlarla; vuslat,  vuslat  diye...

Zira ne kalır ki  bizden geriye..

Bir küçük yalnızlıktan, kalbe dokunan bir tutam hüzünden

ve  yaslı dualarımızdan başka....

Hüzünlü dualarda, içinizdeki o saklı duran umudu yakalayabilmeniz dileği,

ve en önemlisi duasıyla....

***

eski yazdıklarıma göz gezdirirken rastladım bu posta; düşündüm de  kimin hüzünlü duaları yok ki,  kimin gözyaşlarıyla ıslanmış duaları yok.....ya da dualarında, özgürlüğün sonsuz ufuklarında gezmeyen kim var?

var mı ki?