mavisini yitirmiş yaşamak...

Mavi..tüm renklere can üfleyen yaramaz çocuk...yaşamın rengi, tadı cazibesi velhasıl ta kendisidir.

Rengini yitirmiş bir yaşamak neye yarar?

İşte şehirler bir bir yitiriyor mavisini. Rengi gittikçe kararıyor dünyamızın. Mavinin perdeleri kapanıyor. hani gökyüzü, hani paldır küldür bulutlar, hani yağmur sonrası yedi renkli gökkuşağı?

Kuş oldu, uçup gitti hepsi. Göğe baksam, suya baksam, nereye gitsem mavilik görünmüyor.Şehirde sis, şehirde duman, şehirde griler ve siyahlar...

Tadını ve doğallığını yitirdi her şey.İçine
mavi sızmayan yiyecekler acı, rengine mavi vurmayan sular içilmiyor. Saçlarına mavilik inmemiş çocuklar çelimsiz... Şehirlilerin gözlerine mavi ışıklar, yüzlerine gülümseme değmiyor.

Kitaplar yalan söylüyor çocuklara. Şiirler, öyküler yalan...Göğün mavi mavi gülümsediği yok. Bir gün isyan edecek çocuklar bu yalanlara. "Hani mavi gök, hani dalın yeşili, masmavi deniz nerede?" diyecekler. Bir gün, "Mavinin Tarihi" diye bir ders okutulacak belki. Mavinin tarihi, mavinin ölümü diye.

Mavinin tarihinde, uçurtmanın tarihini okuyacak çocuklar.

Yine bir gün, maviyi hiç tatmadan ölenler olacak. İnsanlar, denizi ve suyu görecek, gökyüzüne bakacaklar; ama bir tutam renk, bir avuç mavilik görmeden; ümit nedir, hayal ve özgürlük nedir bilmeden göçüp gidecekler.

Ümidin, hayalin ve özgürlüğün maviye çaldığını kimseler bilmeyecek.

Şimdi siz, rengi eksilmiş dünyanın insanları! El kadar mavi görünüyorsa pencerenizden, hele başınızı kaldırınca masmavi, çılgınca bir gökyüzü görebiliyorsanız bir yerlerde, şükredin...

Gözbebeklerinize biriktirin o maviyi, hücrelerinize çekin.

Ve bizler için, bir de şehirlerin grisinde yitip giden çocuklar ve kuşlar için doya doya seyredin gökyüzünü...


Ali Çolak
(Ali çolak'ın "Mavisini yitirmiş yaşamak " adlı kitabından altını çizdiğim satırlardı.. damakta güzel bir tat bırakan, hüzün, umut kırıntıları arasında gidip gelen hoş bir kitap...okunmaya değer...)

foto/Erkan Demir