durup dururken...

"Bir neden bulur kalp üzer insanı..."

Kalp nedensiz üzer mi ki insanı? Belki de üzer. Akıl söyletirse, kalp de üzer, ağlatır bazen. Kalp tıpkı çocuk gibidir; durup dururken ağlayabilir, ağlatabilir, sevebilir, sevdirebilir, küçücük şeylerden mutlu da olabilir.


Kalp güzel şeyler barındırır içinde; eğer kararmamışsa bir noktadan sonra. En güzeli sevgiyi, aşkı, şefkati barındırması, koruyup kollaması onları, içinde taptaze tutabilmesi...

Kağıt gibi inceciktir kalp; cam gibi belki..ezilmeye, kırılmaya müsaittir.  Kırılan bir kalp....
Kırılan bir kalp, bir daha eski haline dönebilir mi?
"Dal rüzgarı affetmiştir ama, kırılmıştır bir kere..."
Durup dururken sever mi ki insan, durup dururken ağlar mı?  Nedensiz yaşanır mı hiç; nedensiz ölünmeyeceği gibi.  Ama ben durup dururken yazıyorum işte....Neden, ben de bilmiyorum.
Kalbim üzme beni n'olur...
"Akıl bir serçeyi avuç içerisinde tutmaksa, kalp avucunun içine kendini koymaktır.."

Avucunu aç bir bak, ne görüyorsun?
Hiç....