evet,nerde kalmıştık...

Evet hoşgeldim ve gülümsüyorum..

Derin, nihayet derin bir uykudan uyandı ve  çıkıp geldi işte buralara. Hep bir yerlere geç kalmışlığın hüznü, bir mahmurluğuyla birlikte çıkageldi. Bu mahmurluğu üzerinden atabilseydi şayet çok daha iyi görünecekti belki derin. Umutlu olacaktı hem. Buralarda olmanın tebesümü vuracaktı yüzüne belki.Ama olmadı işte. O hep aynı kaldı; bildiğiniz "göçebe zamanlar"da sessiz sedasız yaşayan  bir garip göçebe misali...Değişmedi yani...Keşke de değişseydi..Keşke...


Yine de gülümsüyorum..ve diyorum ki;
"Nerde kalmışlığın" üzerine çökmüş bir rehavetiyle geldi derin. Aval aval bakakalacak hayata yeniden ve derin derin yaşayarak anlatacak belki de hayatı. Yürek kuytularınızda bir parça umut kalmışmıydı diyecek..."Bir parça da ben istesem o umutlu gülüşlerinizden.." diyecek belki. O kadar söz birikmişki derin'in derin yüreğinde, dökecek yer arıyormuş. Elinden tutar mısınız peki şu fakir derin'in, kendini bilmez deliliğinin? Tutar mısınız yüreğinden tekrar, kabul eder misiniz yüreğinize?


Hoşgeldim ve gülümsüyorum...
Kendimi kendime gülümserken buldum ya, en çok da buna seviniyorum.
Derin, uzun süredir derinlerde kaybolmuştur kaybolmasına da,  n'olursa olsun yine de ansızın çıkıp gelmeyi bilmiştir ama. Zira O dostlarını her ne olursa olsun aklından hiç çıkarmamıştır ve hiç unutmamıştır. Güzel insanların varlıkları Onu hep mutlu etmiştir. Vefalarını, hüzünlerini, ilgilerini, deliliklerini, düşlerini, düşüşlerini, gülüşlerini...Unutmaz işte, hep aklındadır.

O bir çaylak göçebedir...O bir delidir...O bir kendini biliyormuş gibi  görünen fakat kendinden bile haberi olmayan biridir...O bir  ayrık otudur...O bir suspus gönüllü eylüldür...O bir dünyayı tepetaklak gören bir çift şehla gözdür...O bir çakma aşıktır; çakma aşk sözlüklerinde yerini bulamayan...O bir suskun sarmaşıktır...O bir hayat tembelidir...O bir gezgindir; sürekli kendi sokağında dönüp dolanan ama  kendini bir türlü arayıp da bulamayan...O bir cılız sokak lambasıdır hayat sokağında; kendini bile aydınlatamayan...O bir terliğini evde unutup, yalınayak koşuya çıkmış  aylak sefilin tekidir...O bir sınavda doğru bildiğini yanlış işaretlemiş, "elektrikler kesikti ondan çalışamadım.." diyecek kadar da yüzsüzlüğüyle öğretmenini(hayatı) dalgaya almaya çalışan  tipik haylaz bir öğrencidir...O bir gökyüzü aşığıdır...O bir hayat karmaşığıdır...O bir duygularının sarmaşığı...O bir kuş...O bir kedi...O bir kitap...O bir Meraklı Melahat'tır ama, başkalarında gördüğüne değil, kendi içinde kaybettiklerini bulmaya meraklıdır...O bir  kuldur sadece O'na layık olmaya çalışan ama  hiçsizliğe de bir türlü ulaşamayan...O bir acizdir...O bir dertli...O bir bilmece...O bir yalnız kalp...O bir dünya yorgunu...O bir umut fakiri...O bir düş manyağı...O bir edebiyat tutkunu...O bir kelime savurucusu...O bir  hüzün d/okunuşu...O bir kayboluş...O  bir savruluş....O bir...

Velhasılı diyeceğim o ki;
"Delidir, ne yapsa yeridir.." deyip şu garibi, o geniş, o güzel gönüllerinize tekrardan kabul eder misiniz peki?

Hoşgeldim ve gülümsüyorum...